Antonio Odriozola (Vitoria, 1911 – Pontevedra, 1987) era un dos asiduos do Museo de Pontevedra, chegaba sempre ao mediodía, cheo de novas e de ilusións. Frecuentaba a biblioteca e os arquivos, preparando algunha conferencia, ideando algunha mostra ou ciclo para o Museo, tal como nolo recordaba Filgueira no seu VIII-Adral (1994), pp. 244-245.
Era D. Antonio experto, entre outras cousas, en Bibliografía, de aí que fose bibliotecario da Misión Biolóxica de Galicia e presidira aos Bibliófilos Galegos. O seu amor aos libros compaxinábao co seu sumo aprecio pola Botánica e pola Música. Sempre levaba unha flor, moitas veces, unha camelia na súa lapela, por eso lle adicamos este acróstico:
Ondas do mar de Arousa
Dicide que a máis belida
Raíña da Ría, querida,
Imaxinada, fermosa; non é
Outra que a camelia
Zoupada aquí polo vento
Ou acariñada polas bágoas
Lanzais que os nubeiros
Ardorosos como bicos lle regalan.
(HIDROMEL, 2007)
Na sinxeleza das cousas,
como nunha flor,
escóndese a plenitude da vida.
Era D. Antonio experto, entre outras cousas, en Bibliografía, de aí que fose bibliotecario da Misión Biolóxica de Galicia e presidira aos Bibliófilos Galegos. O seu amor aos libros compaxinábao co seu sumo aprecio pola Botánica e pola Música. Sempre levaba unha flor, moitas veces, unha camelia na súa lapela, por eso lle adicamos este acróstico:
Ondas do mar de Arousa
Dicide que a máis belida
Raíña da Ría, querida,
Imaxinada, fermosa; non é
Outra que a camelia
Zoupada aquí polo vento
Ou acariñada polas bágoas
Lanzais que os nubeiros
Ardorosos como bicos lle regalan.
(HIDROMEL, 2007)
Na sinxeleza das cousas,
como nunha flor,
escóndese a plenitude da vida.
No hay comentarios:
Publicar un comentario