jueves, 24 de diciembre de 2009

NA NOITE ESTRELECIDA, PAZ E BEN


NADAL

Teño un alboio esquecido
no íntimo pardiñeiro
do que os muros van caíndo
sin remedio…
¡Nin a silveira decora
o seu tellaván desfeito…!

Naquela friaxe triste
de neboento misterio;
naquela noite interior
de ceo sempre cuberto,
pra min e soio pra min
-¡astro de amor!- nace o Neno.

¡Cánto aguinaldo de bágoas
meu corazón pegureiro,
como un ababol perdido
na soedá de aquel ermo…!
¡E cánto mel de sorrisos,
meu Abellariso tenro,
Nectario das frores todas
dos cármenes do Universo…

Vinde acá, meus cinco fillos
meus dedos da man do Eterno,
con bicos por castañetas,
con apertas por pandeiros,
adourar ao Deus Meniño
que escolleu para o seu berzo
limpo feno da miña alma
na ruína do meu peito.

FERMÍN BOUZA BREY
(Xunto cos versos de Bouza Brey, ofrézovos o fermoso cadro de Murillo: A adoración dos pastores. Que a luz do Neno nos protexa co seu poder).

No hay comentarios: