D. MARCELINO TORRES VILLAR, In memoriam

Entre os anos 1966 e 1968, eu frecuentaba case diariamente a parroquia de Santa María de Caldas de Reis, da que a igrexa parroquial é unha xoia do románico galego. Daquela era o cura párroco, D. Marcelino Torres Villar, do que gardo unha grata lembranza, eu sendo un neno trabei unha relación de amizade cun sacerdote, que penso foi un gran párroco de Santa María. Organizaba unha catequese exemplar, con moita asistencia de nenas e nenos. En 1967, tendo eu apenas dez anos, encargoume dunha sección do catecismo parroquial, ademais facía as lecturas e cantaba na misa da catequese e noutras misas. Tamén dirixín moitas veces o rezo do Santo Rosario na parroquia. O que si me arrepiaba e se podía excusaba a miña presencia, era no rezo do Rosario nos velatorios. Daquela tíñalle pánico ás cerimonias funerarias e aos cemiterios.
D. Marcelino exercía unha moi boa acción pastoral, comunicaba ben coa xente, preocupáballe a vida da parroquia, con el de párroco alí en 1968, asistín por primeira vez a unha misa en galego ou case toda en galego e lin por primeira vez unha lectura na nosa lingua na liturxia dominical. Foi un acontecemento inesquecible, aínda que co paso do tempo, algo borroso na miña memoria.
Hai outro episodio que recordo ben, a visita de Filgueira Valverde cunha máquina fotográfica nas mans e que lle reprochaba a D. Marcelino a situación dunhas pedras, que había por alí nun valado preto de cemiterio parroquial, indicándolle que aqueles restos merecían un lugar máis digno. Andado o tempo, souben que aquelas antigas pedras eran os restos dun baldaquino do século XV, que tal vez sería unha das primeiras testemuñas da Descuberta de América. Ese baldaquino está hoxe no interior do templo, nun lugar de honra. D. Marcelino seguindo o consello do ilustre e sabio pontevedrés buscou mellor sitio para aquelas históricas pedras, que naqueles lonxanos intres estaban abandoadas á intemperie. Sobre este baldaquino temos feito unha antiga entrada nesta bitácora.
D. Marcelino tamén emprendeu a mellora e ampliación do cemiterio parroquial, asunto que o tivo moi preocupado e con moito traballo.
Souben moitos anos despois que D. Marcelino estivera destinado en Pontevedra en anos anteriores á Guerra Civil (1936-39) e no transcurso da mesma e que alí dera clase nunha academia, tal como recolle Rafael Landín Carrasco nun dos seus escritos sobre a súa cidade natal e que fora capelán dos carlistas (requetés) e ponse na súa boca unha brabuconada tan típica daqueles momentos de extrema violencia.
Nesa época, xa o tildaran como "Miss Clero", porque debía ser un bo e garrido mozo. Cando eu o coñecín xa era un home maior; pero, tiña boa planta e era moi elegante, tiñan as mulleres máis interés por el, que el por elas, neste aspecto había moita lenda, moitos chismes e pouca realidade. Parecíame un sacerdote íntegro, un gran pastor e un excelente párroco.
Despois, andado o tempo, trasladaríase de novo para Pontevedra e souben nos anos oitenta do pasado século que fora capelán do Hospital Montecelo. Precisamente, por razóns laborais e de xubilación, D. Marcelino gañáralle un preito á Seguridade Social.
Era un gran tipo, D. Marcelino; gardo a lembranza da súa amizade con moito agarimo.