É mágoa que agora non se escoite tanto o repenicar das campás. Antigamente, as campás marcaban a regulación do tempo, tocaban a morto, tocaban a arrebato para avisar de calquera perigo ou emerxencia, por exemplo, dun incendio para que os veciños acudisen a sofocalo. Nos mosteiros indican as distintas tarefas e oracións que teñen que facer os monxes ou as monxas. Famosos son os rezos da liturxia das horas, co seu respectivo toque de campás: a maitines, tertia, nona, vísperas... Pero, imos falar dun toque especial de alegría, o repenicar dos días de festa; por exemplo, da festa do patrón ou da patrona ou o repenicar da vixilia pascual e do domingo de pascua. Na parroquia de Santo Tomás Bécquet de Caldas de Reis nos anos finais da década dos sesenta do pasado século XX, había un monaguillo que tiña un don especial para repicar, era un espectáculo velo bailar tocando, repenicando as campás, xa temos falado del noutras entradas, trátase do meu amigo da infancia, Manoliño, o de Inés. Ía daquí para acolá, tocando as distintas campás que había no campanario, naquel tempo moi perigoso; pois, estaba moi deteriorado e mal coidado, Manoliño obviaba o perigo e voaba, bailaba indo dunha campá a outra, unhas pequenas, outras máis grandes, cada unha coa súa fala, co seu toque peculiar que tan ben coñecía o Manoliño. Cada campá tiña a súa personalidade propia e o meu amigo coñecíaas como se foran as súas amigas, creo que lle tiña un nome a cada unha. Era un artista, era o monaguillo que daquela mellor manexaba as campás. Aquel campanario máxico coas súas vistas aos catro puntos cardinais, de alí había unha magnífica panorámica das terras do Umia; ao lonxe: Saiar, Bemil, San Clemente, San Andrés de César, Tibo, o Umia, o pai de Caldas de Reis, esa querida vila das miñas lembranzas infantís.
No hay comentarios:
Publicar un comentario