A avenida de Dona Urraca, sen os plátanos das súas beiras, coas que Paco tantos discursos ten compartido. Todo acaba.
Alá nos lonxanos anos sesenta do pasado século, coñecín en Caldas de Reis a un home que se chamaba Paco García, que era barrendeiro de profesión e que vivía na Avenida Dona Urraca, máis coñecida como a "carretera de Portas", tiña unha querida e respectada familia numerosa, a familia García Gamallo, cunha esposa exemplar e admirable. Daquela, dita bonita e pintoresca avenida estaba flanqueada nas súas dúas marxes por candasúa ringleira de plátanos que lle confería un aspecto moi particular, que a facían moi fermosa, as árbores chegaban ata a estación de ferrocarril de Portas, tristemente desaparecida igual que as árbores, xa que viñera unha febre de talar árbores e todo perdeu o seu propio aspecto de tantos anos. Paco e as súas árbores xa son historia.
Pero, ao que íamos, Paco era un traballador moi cumpridor coas súas tarefas como funcionario municipal, cunha familia numerosa á que manter. Daquela os barrendeiros elaboraban a maioría dos elementos cos que traballaban con materiais obtidos da propia natureza, con pequenas ponlas e ramallos confeccionaban as súas basoiras e outros útiles para o seu traballo cotiá. O noso home traballaba arreo e sacaba a súa familia adiante naqueles tempos de penuria e atraso. Como xa teño dito máis dunha vez, aquela Caldas de Reis dos anos sesenta, anos da miña nenez, era unha vila entrañable e familiar, onde todos os veciños nos coñeciamos e tratabamos.
Pois ben, algunhas veces, á tardiña, cando Paco volvía para a súa casa, ía un pouco bébedo e dando pequenos tombos polo camiño, paraba e con acenos e braceando, poñíase a pronunciar os seus discursos, tendo como público oínte, ás sofridas árbores das beiras da avenida, falaba de todo e dalgunhas cousas que daquela non era doado falar en circunstancias normais; pero, que se lle permitían aos bébedos e aos tolos. Pero, Paco non tivo problemas, ningunha árbore o denunciou nunca. Ninguén o escoitaba, só as silandeiras e maxestuosas árbores e algún que outro meniño coma min. Sen dúbida as árbores e os nenos podían apreciar e estar de acordo con aqueles solemnes e sentidos discursos. Os marmurios das follas e o bater das ponlas coa brisa eran os aplausos daquel público entregado e como as árbores tamén falan, expresaríanlle as súas opinións e daríanlle palabras de aprobación polos seus elaborados parlamentos, cando só eran sempre os mesmos os que parlamentaban e sen disensións. Naqueles tempos, quen podía falar e opinar libremente? Só Paco e as súas árbores, as árbores da súa avenida. Coas que discursaba cando volvía algo contento para a súa casa, na Avenida de Dona Urraca. Que Caldas aquela dos 60? Quen poderá esquecer aquelas lembranzas e vivencias xa idas? A Paco e ás árbores oínos falar máis dunha vez, naqueles tempos felices e inocentes da miña infancia caldense e hoxe como naquel onte aínda esbozo un sorriso vendo a Paco cunha man na botella e coa outra facendo acenos, arengando a aquelas árbores desparecidas.
No hay comentarios:
Publicar un comentario