“As nosas vidas son os ríos…”
O UMIA
Río Umia saudoso
Baixa canso, lentamente
Polas fermosas terras
De Caldas de Reis.
Pobo da miña infancia,
Lugar dos soños queridos,
Nas ribeiras do Umia
que ben o pasei!
O río non se quere ir
Que fermosas as meniñas de Caldas!
Que raparigos tan ledos!
Sorrinte o Umia, moi quedo,
Baixa de Segade, paseniño.
Fervenza das horas perdidas,
Baixa o río acariñando ós sauces choróns,
Deixando as súas pingotas na feira,
A fina e doce néboa
Na vila nas noites de outono,
Nas noites de invernía.
Soan melancólicas as campás
Da igrexa parroquial;
Non se quere ir,
Non quere morrer no mar.
Umia da miña infancia,
En ti aprendín a nadar,
En ti fican os meus soños
Quen os puidera apreixar?
Vaise o río como a vida,
Vanse as xentes nas paisaxes
Idas; paseniño, paseniño
Vaise o río como a vida.
O MIÑO
O Miño vai facendo país
Mentres percorre as terras
Dunha doce e verde Suevia.
Dende o Pedregal de Irimia
Baixa o rexo Miño
Bicando á provincia luguesa,
Abrazando levemente a Auria,
Morrendo nos brazos da Garda
Acariñando na súa agonía
Ó querido e desexado Portugal,
Antes fixo parada en Tui,
Cidade de dona Urraca,
Cárcere e esperanza de ilusións,
Paseos na Corredoira,
Xogos e agoiros no Aloia;
Tui na sombra, sempre Tui.
O río vai morrendo,
O río vai construíndo,
Vai esmorecendo
Nun antigo e vital país.
Galicia non esquece ó seu río,
Non esquece ó río que lle da o ser.
Río Miño, señorial,
Polo seu leito corre o noso historial.
No hay comentarios:
Publicar un comentario