LIMIAR
Comezo así
a narrar algunhas das lembranzas de 31 anos de exercicio de maxisterio público.
Tratan ser unha homenaxe ao alumnado (centos ou miles de nenos e nenas de entre os 3 e ata os 16 anos), que me acompañou
neste traxecto de ir facendo escola, e que me ensinou tanto; na escola todos
aprendemos de todos. Tamén no meu corazón tantos pais e compañeiros que me
axudaron a crecer como persoa. Tiven e aínda teño a fortuna no meu traballo de
terme atopado con persoas marabillosas, un agradecemento e recoñecemento a un
ensino público tan mal tratado, sobre todo, ultimamente, mágoa de que non nos
concienciemos de que o ensino é clave para o desenvolvemento e felicidade dos pobos.
Tamén a miña lembranza para as magníficas inspectoras de educación coas que
tiven e teño o pracer de traballar co fin de ser mellor mestre e construír unha
escola para a vida e para a felicidade. Non direi nomes (sería imperdoable non
nomear a alguén) indicarei colexios, poboación e curso académico. A memoria fai
estragos e para non esquecer tantos intres bos, lembrarei algúns retallos dos
meus soños de papel e xiz.
Cada época ten os seus medios, as súas tecnoloxías,
pero onde estea un mestre con ilusión, ganas de traballar, con dedicación e
amor polo seu alumnado e uns nenos ávidos de aprender alí está a escola (Mario
Moreno “Cantinflas”: EL PROFE). A creatividade, o enxeño, uns bos métodos; moita
psicoloxía e pedagoxía e sobre todo cariño e respecto fan da escola un lugar
agradable e inesquecible; un lugar onde agroman os soños e un lugar onde asoman
a vida e a ledicia dos nenos, un xardín en flor.
A TELE MÁXICA
No curso 1984/1985 tiven a sorte e o pracer de
exercer de mestre na EEI “Vagalume” de Vilagarcía de Arousa. Era o meu terceiro
destino no ensino público (con anterioridade exercera moitos anos de profe de
clases particulares e con contratos por obra no Concello de Vilagarcía para
alfabetizar a algún traballador de dito Concello). Por fin recalaba na miña
querida cidade natal para permanecer nela ata o de agora practicando a miña
vocación de mestre. Estaba moi ilusionado e contento co meu novo destino. Por
ser o máis novo e o último en chegar tiven que exercer tamén de secretario. Eu
facía co alumnado actividades que lles gustaban moito: Educación Física, música,
teatro, apoio escolar. Todo o agradable, quizais por iso fun moi querido e
sentinme moi feliz nesa comunidade educativa.
Axudamos e animamos a crear a primeira Asociación
de Nais e Pais do Vagalume. Fixéranse moitas actividades extraescolares e
complementarias (saídas e visitas –unha memorable á Praza de Abastos-, teatro
de marionetas -feitas de cartón-, cine escolar –no desaparecido salón de actos
da Caixa de Aforros Municipal de Vigo en Dr. Tourón-) e tantas experiencias nas
que a entrega e entusiasmo, así como o cariño do alumnado, deixaban forte
pegada no corazón daquel mestre mozo.
Mais vouvos falar dun invento sinxelo, que me dou
moito xogo e axudoume a gozar e a facer uns actos educativos moi gratificantes,
xogando a aprender cores, números, conceptos, palabras, certas expresións
noutros idiomas e cos que os nenos se sentían moi ledos e se entregaban
totalmente, era a TELE MÁXICA, unha rudimentaria tele de cartón –que se pode
ver na imaxe que ilustra este artigo-, onde cabían personaxes e escenarios que
lles gustaban ás nenas e aos nenos cos que tiven a sorte de traballar naquel
inesquecible curso. Eu inventaba historias (unha panda de nenos nun bosque máxico
–mágoa non ter rexistradas esas historias que tanto lles gustaban-, o esquío
MARIANA, variadas cancións do folclore en castelán, galego, francés. O
extraordinario libro de Manuel María: OS SOÑOS NA GAIOLA e o disco homónimo de
Suso Vaamonde –que aínda uso hoxe-, tamén o recoñecido libro de cancións infantís
con cassette incorporada: PASITO A PASITO). Na tele máxica tamén utilizaba
personaxes propios da infancia daquel tempo, OS PITUFOS, WILLY FOGG,
precisamente deste personaxe fixera unha marioneta articulada de gran formato
en cartón. Usaba moito cartóns, papeis de cores e a maxia das palabras e das
cancións e a ilusión, a inxenuidade e a inocencia e bondade daquel alumnado que
endexamais esquecerei.
E para rematar, dicirvos que nese curso 1984/1985
logramos organizar a maioría do profesorado do ensino de Vilagarcía (colexios públicos
e concertados) cousa que nunca máis foi posible e non se repetiu, unhas festas
patronais de San Xosé de Calasanz memorables, onde houbo probas deportivas
entre mestres e alumnado, actos festivos (banquete e baile), actos relixiosos
(unha misa para quen quixo asistir), actos culturais (entre eles a proxección
no Salón de Actos xa mencionado, da película OS 400 GOLPES de François Truffaut,
en versión orixinal, e coa colaboración do tristemente desaparecido Cine-Club Ádega).
Foi un curso moi completo que permanecerá por sempre na miña lembranza. (Outro día seguirei cos recordos educativos,
co obxectivo de non perder unha parte de min).
No hay comentarios:
Publicar un comentario