VACACIÓNS

Palabra máxica. As vacacións supoñen ter mais tempo para o lecer e para dedicarse ás actividades que a un lles gustan máis.
As lembranzas desta palabra asócianse coa luz da infancia, cando existía outra percepción do tempo, aqueles longos e luminosos veráns de calor...
Os primeiros baños na praia fluvial de Caldas de Reis, aquela chamada Ínsua, preto de Saiar, a aprendizaxe a nadar naquel fermoso, grande e próximo río Umia, o río da miña infancia, luminoso e fresco no verán, bretemoso no inverno. Naquel tempo o río estaba máis preto, había unha vivencia do río máis intensa, os baños, a pesca, as lavandeiras. O río non estaba contaminado, era un río moi troiteiro. Os nenos collíamos de cando en vez un escalo para observalo e xogar con el. Nas ribeiras aniñaban as fermosas nutrias e as denonciñas, era un río xeneroso con moita diversidade de vida.
Os paseos á beira do río ata chegar á fermosa fervenza de Segade. A remontada en barca ata chegar ao chamado merendeiro na parte baixa desa fluvial aldea, chea das lembranzas dos seus antigos muíños. Aínda que se actuou nesa zona, habería que recuperala e poñela en valor, restaurar os muíños, recuperar as remontadas nas barcas, protexer todo o río e o seu entorno, o embalse (lemantable erro) río arriba, habería que decidir que facer con el. O mellor sería que todo voltara a ser como antes; pero, non sei se eso será posible. Se o río volvese a ser o de antes, penso que se podía mellorar tendo outra mentalidade e coidando ben o entorno natural, todo sería máis doado.
As camiñatas polo monte ata chegar aos lugares de San Clemente e de San Andrés de César, observando á benigna Natureza e escoitando as sabias leccións do avó Manuel...

Logo o descubrimento do mar, do mar de Arousa; aquela praia de Compostela dos anos 60, con aquela area fina e dourada, na Concha podíanse coller os abundantes e saborosos berberechos e algunhas ameixas e navallas, comíanse alí mesmo crus e que ben sabían! Xogos nas praias cos curmáns e co tío Manolito, sorrisos con sabor a mar, arrecendo de algas no tempo, calidoscopio deformante dos tempos idos, solpores de sons e músicas dos que aínda quedan os ecos, búsqueda do Raio Verde nas tardiñas estivais, cando Lourenzo caía co sono, no horizonte debuxado coa liña da serra da Curota.

O regreso a Caldas en tren, aquel tren de vapor, se te asomabas ás ventaíñas pícábanche os ollos coa carbonilla que desprendía a chimenéa da locomotora, nos vagóns aqueles asentos de madeira, o traqueteo do tren... A estación de Portas tiña o seu encanto daquela, coa súa cantina, co seu xefe de estación. Logo o autobús do "Sinsonte" ata Caldas percorrendo a avenida de dona Urraca, a estrada tiña a ambos lados unha longa ringleira de plátanos, que lle daba un aspecto fermoso e maxestuoso, aquelas árbores murmaraban as súa cousas polas noites, eu seino ben, sobre todo ao pasar preto do cimiterio da parroquia de Santa María de Caldas coa súa fermosa e interesante igrexa parroquial do século XII. Parroquia de gratas lembranzas da miña infancia, alí fun catequista aos 10 anos, cantaba nas misas,facía as lecturas, rezaba o rosario,... D. Marcelino Torres Villar era o párroco daquela, alí escoitei no ano 1967 ou 1968 as primeiras lecturas en galego nas misas e escotei falar dun sabio pontevedrés, Filgueira Valverde, que algo andaba a investigar sobre uns frisos mal ubicados e abandoados, con certo valor e antigüidade e que podían ser noticia da Descoberta de América, veu facer fotos e reclamar mellor trato para ese documento en pedra (temos lle dedicada ao tema unha entrada antiga).
Nos veráns da infancia caldense tiven observado moito o ceo nas claras e despexadas noites de xullo e agosto. A avoa dicíame que non ollara para as estrelas, pois por cada unha que mirara creceríanme espullas. Eu non facía caso e miraba entusiasmado aquelas estrelas escintilantes e pensaba que habería alá tan lonxe?, as estrelas parecía que me chiscaban o ollo con aqueles latexos lonxanos do seu brilo.

Vacacións asociadas coas lecturas, aquelas visitas primeiras á Biblioteca Pública de Caldas, as lecturas dos primeiros Tintín, As aventuras de Guillermo da editorial Molino, A illa do Tesouro, o descubrimento de Verne, Heidi de J. Spiri, os cómics de Mortadelo e Filemón, Anacleto, O botones Sacarino, Zipi e Zape, TBO, o Capitán Trueno, Jabato, Pantera Negra, as Fazañas Bélicas, as Historias do FBI... Todas esas historias encheron os meus veráns. Ademais dos xogos infantís e a convivencia veciñal, ás veces os adultos xogaban e disfrutaban con nós, veráns dos anos 60 non volverán... Pasou a nenez.

Agora son outros veráns, outras historias, outros tempos. Intres de madureza con outros encantos... Benditas vacacións!