De lonxe, dende outros mares
chegaches ti ás nosas rías.
Onde hai outros costumes, outros falares
fuches nacida, ben o merecías.
Mais noutras terras, que ti querías,
fuches acollida, recibida entre cantares,
entre brumosas praias, ricos solares;
moitas loanzas, moitos amores recibirías.
Flor sen arrecendo e sen ufanía,
mais das flores, flor ben belida;
aquí recoñecida, sempre amada.
Na solapa dun home sempre pousada.
No corazón da Terra, con alegría,
sexa a túa beleza sempre loada. (p. 13)
Aos nosos antergos pazos
cheos de soidade, de frialdade
acaba de chegar
unha belida e garrida dama,
ela enche todo o xardín
coas súas festivas galas.
Teñen moitas e variadas
vestimentas de moitas cores,
a cada cal máis galana:
vermellas, rosas, brancas
de matices lisos
e xaspeados.
¡Meu amor, que ledicia,
todas elas arrodeadas
dos verdes da Nosa Terra!
¡Que nova fidalguía
enche de fermosura
tódolos pazos da Ría! (p. 14)
De HIDROMEL, 2007.
No hay comentarios:
Publicar un comentario