En hommage du peuple de Paris.
Il y avait un jardin qu'on apelle la Terre...
Había un xardín, fermoso e acolledor,
era un xardín para todos:
os nenos e as nenas xogaban libres e ledos,
os adultos compartían pensamentos,
inquedanzas, sentimentos e emocións,
Todo era diverso, distinto
biodiversidade de seres, de crenzas.
Non existía a palabra estranxeiro,
non se crearan as artificiais fronteiras,
non era tempo de guerras nin de violencias.
Non había deuses que dividiran aos homes.
Había un Deus acolledor, amoroso, misericordioso
era o dono do xardín que compartía,
alí cabiamos todos, negros e brancos,
os netos de Abraham,
os fillos de Isaac e de Ismael,
sen loitas nin dor;
era o xardín de todos.
Comiamos de todos os froitos,
compartiamos o pan e o sal,
a auga pura era para todos.
Todo era limpo, inxenuo;
non había contaminación.
Escoitabamos deleitados os paxaros,
mirabamos compracidos
a beleza das frores,
respectabamos a nai Natureza
e adeprendiamos do libro da vida.
A carón da luz e da calor da fogueira
escoitabamos a sabiduría dos vellos
e eramos quen de facérmonos preguntas
e de filosofar,
tiñamos tempo de vagar
para nos contar historias,
para gozar da compaña dos veciños,
para cantar e para bailar...
Onde está ese xardín perdido?
Fillos do Oriente, onde estará?
Quizais atópase entre o Tigris e o Éufrates...
Entre todos o encontraremos,
un xardín para vivir e para soñar.
