En Caldas, alá polos anos sesenta, cando tiven a sorte de vivir alí os meus anos de infancia, había un personaxe inconfundible, que todos lembrarán, porque formaba parte da paisaxe urbana e humana da vila termal. Tratábase de JUAN LOSADA, unha persoa diferente, inofensiva; aceptada, podíase dicir incluso querida; pero, marxinada pola enfermidade mental que padecía. Meu avó, Sr. Manuel, "o Ghatillo", tíñame dito que Juan fóra moi listo, que escribía moi ben e que tiña unha moi boa caligrafía e que a orixe do mal de Juan estivera na mordedura dun can con rabia, comentaban que o Sr. Losada fóra unha persoa moi intelixente antes de enfermar.
Juan Losada deambulaba libremente pola rúas e prazas da fermosa vila de dona Urraca, tiña as súas manías, algunhas moi curiosas: moitas veces, sobre todo cando se poñía nervioso, daba uns pasiños adiante, outros atrás, semellaba que quedaba atascado, bloqueado, que non era capaz de seguir a marcha normal, logo duns intres, seguía camiñando. Outra, na fonte das burgas, tiña un xeito moi peculiar de lavar as mans, facía unhas ablucións moi seguidas, bruscas, repetitivas, frotando as mans e mobendo os dedos. Non soportaba que lle asubiaran, algúns desaprensivos facíano para poñelo nervioso e descontrolalo. Era un fumador compulsivo, sempre apurando a colilla nos seus beizos. Pedía á vontade, sobre todo para poder mercar tabaco.
Vivía cun irmán e cunha irmá solteiros, aos que lle tiña un gran respecto, sobre todo ao irmán, na rúa ou travesía da Ferrería, entre o hotel Acuña e a famosa tenda de Ultramarinos de Manuel Froján. Cando Juan Losada se quedou sen familia foi recollido no Asilo da vila. Xa andados os anos oitenta, foi traslado para outro pobo o que provocou certo malestar e descontento na vila, da que Juan Losada era un elemento indispensable, característico. Miña lembranza agarimosa e o meu respecto para Juan Losada, quen apreciaba moito ao meu tío Manolito, quen se ausentara de Caldas nos anos 1966 e 1967 para afincar en terras barcelonesas, aínda nos anos oitenta, Juan cando me vía, me preguntaba por el. Que Caldas aquela que se perde bretemosa no transcorrer inexorable do tempo!
No hay comentarios:
Publicar un comentario