FOISE MANOEL XOSÉ

MANUEL OLVEIRA HORTAS, "MANOEL XOSÉ DE OLIVEIRA", IN MEMORIAM

 

 

Como dicía el "meu caro amigo"; pois tristemente, fóisenos un grande amigo, quen estará agora a tecer os seus fermosos e sentidos versos no polvo cósmico dos espacios interestelares, onde ao fin voará libre, como quería ser e era el, libre, "fieramente humano", orixinal. Descanse na paz e na harmonía un ser entrañable, un amigo insustituible.

Eu coñecín a Manolo no "Club Juvenil Villagarciano", eu fora o segundo presidente na historia, breve; pero, intensa e fructífera historia dese añorado Club, Manolo sería o terceiro, sucedéndome a min. Moito temos traballado, gozado e mesmo sufrido xuntos nese club para organizar moitas cousas con poucos medios, mais con moita ilusión: actos culturais, literarios, deportivos, lúdicos...

El sempre foi amante da poesía, era un fino, exquisito e sensible poeta. Participou na creación e mantemento da revista poética RODADA, nos principios dos anos 80 do pasado século, a revista copiábase e montábase na fotocopiadora propiedade dun gran amigo común, Xosé Lois Vila, "Ulisis Figueroa". Podemos falar dunha xeración de RODADA, de mozos poetas vilagarciáns, entre os que se atopaban xunto a Manolo Olveira, seus amigos Calixto Vázquez Míguez, Jesús Recio,...

Seguía a vida e Manolo chegou a exercer profesionalmente como policía local, primeiro na súa cidade natal, Vilagarcía, e logo en Pontecesures, onde se tivo que xubilar anticipadamente por enfermidade, unha cruel enfermidade que o foi minando lentamente, pero sen pausa. Aínda que el foi exemplar, loitando pola vida, desexando vivir. E así, a derradeira etapa da súa vida transcorreu en Vigo, onde participou en múltiples actividades, sempre axudando, colaborando sempre. Alí foi vicepresidente e "alma mater" do Grupo Poético "Brétema" e do seu magnífico blog, que el mantiña e confeccionaba.

Participou, desde o primeiro momento, na creación da experiencia poética do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa, que coñecemos como a MESA DAS VERBAS, todos os meses, puntualmente, contabamos coa presencia e colaboración de Manolo ao fronte de amigos e amigas do Grupo Brétema que el trasladaba no seu coche desde Vigo. Moito botaremos de menos na Mesa das Verbas a Manolo, pero el estará sobrevoando cos seus versos, vitais, valentes versos, coma berros por facer xustiza, por cantar ao pobre e desprotexido, seus laídos non se apagarán, retumbarán nos nosos corazóns. Por sempre, Manolo, na nosa lembranza, no noso ceibar os versos ao ar.

Para saber un pouco máis de Manolo, coas súas propias verbas e ideas, consultade o post ou entrada deste blog con data: sábado 31 de decembro de 2011.

Foise sen facer ruido,

coma un marmurio de auga fina.

Foise Manoel Xosé,

un verso libre,

un home propio, orixinal

deixando forte pegada

en todos nós,

os seus caros amigos e compañeiros

da Mesa das Verbas.

Quedámonos sen un irmán

discreto, silandeiro,

sinxelo coma o vento,

traballador do verso,

coma o líder

que "leva na fronte unha estrela,

no bico un cantar".

Fráxil coma unha delicada flor,

forte coma un irmán maior,

coma un patrón en alta mar.

Todo sentimento, todo tenrura,

era unha ledicia, un amor.

Adeus, Manoel, adeus.

Xermán Manoel Torres