NO 108 ANIVERSARIO DE FILGUEIRA

Na ringleira de atrás no centro, o Filgueira mozo integrante do SEG

Foi amigo das flores e dos paxariños

Iluminado polo santo do Salnés,

Logrou vida plena de poeta, de sensibilidade.

Grande curioso, amante das artes, das letras, e das ciencias,

U-las as camelias para don Xosé?

Eiquí un monllo escollido

Ideas de beldade, ídeas ver no xardín da Ferrería.

Rodeado delas no alén,

Amor pola Galicia eternal, camelias das rías para el por sempre. 

(HIDROMEL, 2007)

CONFERENCIA: FILGUEIRA E AS SÚAS CIRCUNSTANCIAS

 

Meus amigos, quero compartir con todos vós algunhas das cuestións da miña investigación sobre o insigne pontevedrés, Xosé Fernando Filgueira Valverde (Pontevedra, 28/10/1906-13/09/1996). Levo dende o ano 1999 intentanto confeccionar a miña tese de doutoramento: José Fernando Filgueira Valverde, su proyección como intelectual y educador,  dirixida polo Dres. Paloma Pernil Alarcón e Anxo Serafín Porto Ucha, e cada día descubro algo novo dunha figura extraordinaria da nosa cultura. Na conferencia tentarei amosar as influencias que recibe Filgueira e que o converten no último polígrafo das nosas letras, nun home imprescindible no mundo cultural da nosa Galicia do pasado século XX.

Temos unha cita o martes 28, ás 20:30 h. no Salón de Actos da parroquia Santa Baia de Arealonga de Vilagarcía de Arousa.

Conto con veros a todos vós.

O HOME QUE DISCURSABA COAS ÁRBORES NA AVENIDA DE DONA URRACA DE CALDAS DE REIS

   A avenida de Dona Urraca, sen os plátanos das súas beiras, coas que Paco tantos discursos ten compartido. Todo acaba.


Alá nos lonxanos anos sesenta do pasado século, coñecín en Caldas de Reis a un home que se chamaba Paco García, que era barrendeiro de profesión e que vivía na Avenida Dona Urraca, máis coñecida como a "carretera de Portas", tiña unha querida e respectada familia numerosa, a familia García Gamallo, cunha esposa exemplar e admirable. Daquela, dita bonita e pintoresca avenida estaba flanqueada nas súas dúas marxes por candasúa ringleira de plátanos que lle confería un aspecto moi particular, que a facían moi fermosa, as árbores chegaban ata a estación de ferrocarril de Portas, tristemente desaparecida igual que as árbores, xa que viñera unha febre de talar árbores e todo perdeu o seu propio aspecto de tantos anos. Paco e as súas árbores xa son historia.

Pero, ao que íamos, Paco era un traballador moi cumpridor coas súas tarefas como funcionario municipal, cunha familia numerosa á que manter. Daquela os barrendeiros elaboraban a maioría dos elementos cos que traballaban con materiais obtidos da propia natureza, con pequenas ponlas e ramallos confeccionaban as súas basoiras e outros útiles para o seu traballo cotiá. O noso home traballaba arreo e sacaba a súa familia adiante naqueles tempos de penuria e atraso. Como xa teño dito máis dunha vez, aquela Caldas de Reis dos anos sesenta, anos da miña nenez, era unha vila entrañable e familiar, onde todos os veciños nos coñeciamos e tratabamos.

Pois ben, algunhas veces, á tardiña, cando Paco volvía para a súa casa, ía un pouco bébedo e dando pequenos tombos polo camiño, paraba e con acenos e braceando, poñíase a pronunciar os seus discursos, tendo como público oínte, ás sofridas árbores das beiras da avenida, falaba de todo e dalgunhas cousas que daquela non era doado falar en circunstancias normais; pero, que se lle permitían aos bébedos e aos tolos. Pero, Paco non tivo problemas, ningunha árbore o denunciou nunca. Ninguén o escoitaba, só as silandeiras e maxestuosas árbores e algún que outro meniño coma min. Sen dúbida as árbores e os nenos podían apreciar e estar de acordo con aqueles solemnes e sentidos discursos. Os marmurios das follas e o bater das ponlas coa brisa eran os aplausos daquel público entregado e como as árbores tamén falan, expresaríanlle as súas opinións e daríanlle palabras de aprobación polos seus elaborados parlamentos, cando só eran sempre os mesmos os que parlamentaban e sen disensións. Naqueles tempos, quen podía falar e opinar libremente? Só Paco e as súas árbores, as árbores da súa avenida. Coas que discursaba cando volvía algo contento para a súa casa, na Avenida de Dona Urraca. Que Caldas aquela dos 60? Quen poderá esquecer aquelas lembranzas e vivencias xa idas? A Paco e ás árbores oínos falar máis dunha vez, naqueles tempos felices e inocentes da miña infancia caldense e hoxe como naquel onte aínda esbozo un sorriso vendo a Paco cunha man na botella e coa outra facendo acenos, arengando a aquelas árbores desparecidas.

II FESTIVAL CÁRITAS PARROQUIAL DE SANTA BAIA DE AREALONGA

TODOS CON CÁRITAS PARROQUIAL DE SANTA BAIA DE AREALONGA DE VILAGARCÍA DE AROUSA

Coa túa colaboración axudarás a financiar o labor a prol da xustiza  e do sentido humanitario e solidario da vida.

Este ano, ademáis de todo o que vimos facendo, comenzamos un proxecto ilusionante, para ir dando pasos en solucionar o 100% de fracaso na ESO da mocedade cigana do poboado da rúa Depuradora de Vilagarcía de Arousa.

A partir de xaneiro de 2015, tentaremos poñer en marcha un plan de arranxo de infraviviendas e mellora de vivendas  de persoas marxinadas.

TI CONTAS, A TÚA AXUDA É IMPRESCINDIBLE

XOSÉ NEIRA VILAS RECIBE O PREMIO OTERO PEDRAYO

 

Hoxe xoves, día 9 de outubro de 2014, o famoso escritor e académico galego, Xosé Neira Vilas, vén de recibir o prestixioso premio OTERO PEDRAYO nun acto solemne celebrado no Salón de Plenos da Deputación Provincial de Pontevedra, a partires das 20:00 h. Dito premio está auspiciado polas catro deputacións galegas e a Xunta de Galicia. Precisamente, o presidente galego presidiu o acto, no que interviron por orde de actuación, Xesús Alonso Montero, Presidente da Real Academia Galega; o premiado, Xosé Neira Vilas; o Presidente da Deputación, Rafael Louzán Abal e finalmente, o Presidente da Xunta de Galicia, Xosé Núñez Feixoo. No intermedio e ao final do acto interviu un dúo musical, voz e teclados, que versionaron poemas de Otero Pedrayo e de Xosé Díaz Castro.

Ampliaremos a feliz nova próximamente, despois desta reseña de urxencia. 

O primeiro discurso foi pronunciado polo Presidente da RAG, Xesús Alonso Montero,  quen comezou indicando que existen moitas concomitancias entre Neira Vilas e mais el, incluso cronolóxicas xa que os dous naceron en novembro de 1928, Neira Vilas o 3 e Alonso Montero o 28 (axiña estarán os dous de cumpreanos). Os dous son homes de aldea, Neira, fillo de labregos; Xesús Alonso Montero síntese un neno campesiño.

Neira Vilas, na súa emigración en Bos Aires, achégase antes que Alonso Montero ao mundo dos intelectuais galegos, sobre de todo aos exiliados alí. Neira sabe antes que Alonso de Castelao, recibe unha formación galeguista por contacto. 

Casa en 1957 con Anisia Miranda, escritora cubana de pais galegos. Ambos os dous fundan en Bos Aires a librería, editorial, distribuidora FOLLAS NOVAS, de tanta importancia para o libro galego.

Marchan para Cuba, onde desenvolven un gran labor cultural e educativo.

Logo, Xesús Alonso Montero fala do Neira Vilas escritor (narrador, poeta, ensaísta, divulgador...) Fala da súa variada e voluminosa obra; pero MEMORIAS DUN NENO LABREGO, é un fito fundamental da historia da literatura e da cultura galega; o libro máis editado e traducido da lingua galega. Ademais da súa monumental obra é un extraordinario activista da literatura e da cultura galega. Nos destacaríamos polo seu interese para os cativos galegos o libro infantil, tan fermoso, ESPANTALLO AMIGO.

A continuación fala o premiado, XOSÉ NEIRA VILAS, que fai un canto de loanza a D. Ramón Otero Pedrayo, patriarca das Letras Galegas, extraordinario intelectual, profesor, escritor e subliñou varias veces HOME DE BEN.

Sempre tivo en conta á emigración galega, cancro da nosa terra, na liña de Rosalía quen se laia da miserenta vida dos emigrados e das súas tristes consecuencias: despoboación da terra, o deixar orfos de pais vivos a tantos nenos e mozos. Otero Pedrayo comparte os laídos rosaliáns e rexeita ese éndemico mal da Nosa Terra. Otero Pedrayo foi homenaxeado pola diáspora galega en América, a onde viaxou varias veces.

Mantivo unha relación de amizade con Neira Vilas, a quen se dirixe en varias ocasións como irmán, na liña das Irmandades da Fala. Neira Vilas repite varias veces que o lembrado e querido do Ramón era un home de ben, un galego bo e xeneroso.

Seguidamente, os discursos dos representantes políticos, clausurando o acto o Presidente da Xunta de Galicia e poñendo o final musical o dúo de voz e teclados. Finalmente houbo un viño galego e ágape de confraternidade.

UNHA SESIÓN DE TRABALLO CON XESÚS ALONSO MONTERO

 

Hoxe, xoves 2 de outubro de 2014, entre as 16:30 h. e as 18:00 h. no despacho de Xuntas do Liceo Casino de Vilagarcía de Arousa, mantiven unha segunda xuntanza de traballo (a primeira tivo lugar no Carabela en Pontevedra, seguida de xantar tamén de intercambio de información, acompañados da profesora Ana Acuña e de José Fernando Filgueira Iglesias, o domingo 14 de setembro), co eminente profesor e ilustrísimo Presidente da Real Academia Galega, don Xesús Alonso Montero, foi un pracer compartir estes intres co entrañable e agarimoso, D. Xesús. O obxectivo dos nosos encontros foi falar, cambiar impresións e datos sobre José Fernando Filgueira Valverde, a quen se lle dedicará o Día das Letras Galegas do ano 2015.

Tamén estamos a deseñar e a organizar algo que leva o título (ideado por D. Xesús) de FILGUEIRA RIMA CON ARMENTEIRA, cuestión na que se quere implicar á Mesa das Verbas e aos centros de ensino de Vilagarcía de Arousa, e a cantas persoas se queiran xuntar; pero, desto cando todo xa vaia máis preparado e madurado, xa daremos noticias.

Para min foi unha honra este xoves, primeiro asistir á conferencia que impartiu D. Xesús sobre Díaz Castro, no Salón de Actos do IES "Fermín Bouza Brey" de 12:00 h. a 13:00 h. e dirixida, especialmente, para o alumnado de 1º e 2º de Bacharelato de dito centro. E logo pola tarde, a sesión de traballo sobre Filgueira.

Agradézolle a D. Xesús esta oportunidade de compartir uns intres de pescuda e estudo tan interesantes e ilustrativos. E como dicía Cunqueiro, ata outra millorada!