NO CAMPO DO ALTRUÍSMO FLORECE A ÁRBORE DA AMIZADE
Como di San Pablo sobre o amor que é desinteresado, podemos argumentar o mesmo sobre a amizade. Cando o que se di teu amigo tan só busca en ti o seu propio interese, tratando de sacar proveito da relación; evidentemente, non é o teu amigo. Mellor é que te decates das súas intencións e te alonxes del, non é unha relación conveniente.
A amizade é comprensiva e empática, comprende ao amigo e non o pon en situacións compricadas nin en cuestións comprometidas. A amizade quere sempre o ben para o outro, é altruísta e ten capacidade de sacrificio polo amigo, non pide nunca nada a cambio. A xenerosidade, a entrega son característica dos amigos, darse sen esperar nin buscar nada a cambio.
A amizade non entende de beneficios, de porcentaxes, de rentabilizacións; todo o fai por nada, non espera compensacións nin pago a cambio de nada; todo o fai gratis, da con abundancia, entrega sen precio, non agarda en sacar nada; senón, dalo todo, incluso dar a vida polo amigo. O que interesa é sempre o benestar do outro coste o que coste. Nunca fará reproches nin pedirá nada a cambio, non pedirá contas, nin despreciará ao amigo porque non obtivo del o que esperaba acadar. Non pon obxectivos nin límites a súa amizade, non a hipoteca.
A amizade, un tesouro, que xorde como unha flor, como unha paisaxe soñada sen ningún impedimento, sen ningunha condición. Un agasallo gratis, unha entrega total e absoluta. Amizade sen cadeas, sen atrancos, sen medida, para sempre e por sempre. Tesouro de amor, de vida; tesouro compartido sen horizontes, sen acotacións de tempo e de lugar; cun sistema de coordenadas propio, orixinal, eterno.
No hay comentarios:
Publicar un comentario