A herdanza da lingua, un ben que debemos preservar. E temos como exemplo a Filgueira e aos membros da súa xeración do Seminario de Estudos Galegos, que admiraban aos seus mestres da xeración Nós, canto non loitaron e traballaron todos eles por soerguer Galicia e pola dignidade da nosa lingua e da nosa cultura?
Por eso redactei esta manda ou legado para os meus fillos:
O meu legado, mellor non poderá ser.
Eu moito non vos poderei deixar, pero penso que mellor que riquezas materiais, gustaríame vos deixar cousas coas que eu gocei de pequeno, así coma os meus soños e as miñas arelas.
A lingua nosa que escoitei no colo da miña avoa a carón dun bo lume na lareira nas noites de inverno e que despois conquistei nos tempos de mozo, intres de loitas e esperanzas.
Gustaríame que a miña vila, chamada “Perla de Arousa”, chegara a ser unha fermosa perla para todos e que nela non se perdera o mellor botín que temos: a lingua.
Tamén querería que os peitos da serra do Xiabre estiveran cubertos de carballos e castiñeiros, que o río do Con estivera arrodeado de bidueiros e ameneiros e ateigado de troitas que poder pillar. Que Vilagarcía non lle dera as costas ao mar, que sempre e como sempre Cortegada estivera deitada no mar bebendo os solpores e que as estrelas seguiran a bicar as limpas meixelas da nosa Ría.
Que as pedras da historia que conforman os nosos castros, os pazos e as igrexas permanezcan intactas para que as poidades ollar. E que preto das nosas vellas ermidas poidades escoitar: estes son uns “caghanacuncha” ou uns “afoghacristos” ou por que non imos á festa das “revenidas”? Desexo que Arousa permaneza por sempre nos vosos corazóns, é unha regalía dos nosos antergos, que todos debemos deixar en herdanza aos que sigan os nosos pasos, neste paraíso deste norte esmeralda que amo tanto, e que desexo que vós sigades a amar.
Dado en Vilagarcía de Arousa no mes de setembro de 2008.
(Publicado en: EN GALEGO. AGORA E SEMPRE, 2008, pp. 221-223).
Por eso redactei esta manda ou legado para os meus fillos:
O meu legado, mellor non poderá ser.
Eu moito non vos poderei deixar, pero penso que mellor que riquezas materiais, gustaríame vos deixar cousas coas que eu gocei de pequeno, así coma os meus soños e as miñas arelas.
A lingua nosa que escoitei no colo da miña avoa a carón dun bo lume na lareira nas noites de inverno e que despois conquistei nos tempos de mozo, intres de loitas e esperanzas.
Gustaríame que a miña vila, chamada “Perla de Arousa”, chegara a ser unha fermosa perla para todos e que nela non se perdera o mellor botín que temos: a lingua.
Tamén querería que os peitos da serra do Xiabre estiveran cubertos de carballos e castiñeiros, que o río do Con estivera arrodeado de bidueiros e ameneiros e ateigado de troitas que poder pillar. Que Vilagarcía non lle dera as costas ao mar, que sempre e como sempre Cortegada estivera deitada no mar bebendo os solpores e que as estrelas seguiran a bicar as limpas meixelas da nosa Ría.
Que as pedras da historia que conforman os nosos castros, os pazos e as igrexas permanezcan intactas para que as poidades ollar. E que preto das nosas vellas ermidas poidades escoitar: estes son uns “caghanacuncha” ou uns “afoghacristos” ou por que non imos á festa das “revenidas”? Desexo que Arousa permaneza por sempre nos vosos corazóns, é unha regalía dos nosos antergos, que todos debemos deixar en herdanza aos que sigan os nosos pasos, neste paraíso deste norte esmeralda que amo tanto, e que desexo que vós sigades a amar.
Dado en Vilagarcía de Arousa no mes de setembro de 2008.
(Publicado en: EN GALEGO. AGORA E SEMPRE, 2008, pp. 221-223).
No hay comentarios:
Publicar un comentario