MANOLIÑO, O DE INÉS

(Filgueira sempre recordaba e facía a gabanza dos seus amigos, rendéndolle sinceiras homenaxes. Nós queremos emulalo e hoxe facemos un recoñecemento a un amigo da infancia, verdadeira patria do home).

Manoliño foi un veciño amigo da miña nenez en Caldas de Reis, a fermosa e histórica vila termal, de tan grata lembranza. Os pais de Manoliño tiñan un posto de productos cárnicos na Praza de Abastos caldense e vivían nunha casa a principios da rúa do Embudiño. Nin que dicir ten que a nai de Manoliño chamábase a señora Inés.
Era un rapaz moi pavero e cheo de inxenio. Facía moi ben uns arcos que tiñan por frechas ballestas de paraugas ben afiadas, ben sei delo porque unha daquelas magníficas frechas impactou certeiramente nas miñas nalgas, cando Manoliño manexaba fachendoso o seu admirado e envexado arco. Tamén facía unhas espadas de madeira moi bonitas, moi ben talladas coa súa navalla, semellaban espadas de verdade. Entre outras cousas e mil falcatruadas, compoñía unhas sorprendentes pompas de xabón, feitas cun anaquiño de xabón LAGARTO metido nun cacharro de auga, despois de remexer ben, sopraba cunha palliña e dende as esqueiras de entrada da súa casa, saían as pompas coas que xogabamos de vagar todos os raparigos do barrio.
Daquela os nenos eramos máis libres, as rúas eran nosas, eramos os verdadeiros protagonistas dos nosos xogos.
Sorte de poder contar cun amigo tan mañoso. Manoliño e uns rapaces extremeños, andaluces ou casteláns, non sei, de fóra, que eran fillos duns gardas civís que daquela vivían nunha casa da rúa dos Fornos, montaron un soberbio espectáculo de monicreques feitos por eles con cartóns e papeis. Representaron a función dende unha das fiestras da casa dos gardas civís. Tódolos nenos do barrio e algúns adultos presenciamos aquela inesquecible representación; eso si, tivemos que pagar unha peseta.
Con Manoliño de mandamáis démoslles un susto a un pequeno grupo de mantidas, nun mes de agosto dos 60. Á noitiña, cando saían do balneario e pasaban preto da igrexa de Santo Tomás, cuns calacús perfectamente amañados para que semellasen unhas caveiras, puxerámoslles dentro unha veliña acesa. As velliñas escorrentaron cheas de medo. E nós, axeitadamente agochados, morríamos de risa.
Manoliño era un experto en roubar, aquelas saborosas laranxas da horta do cura. Polas noites de verán ía espiar ás parellas no parque xardín e na carballeira da Feira, á beira do senlleiro río Umia.
Manoliño era un fenómemo. Na escola alongaba o seu pescozo para poder copiar nos exames dos compañeiros máis adiantados. O mestre, D. Victoriano Rosales, dicíalle: Manoliño, semellas unha xirafa e dáballe un capote na cabeza. Con Manoliño e outros compañeiros teño latado algunha vez da escola para ir á fermosísima fervenza de Segade de Arriba, algúns primeiros de mes, cando D. Victoriano se ausentaba da Graduada, por ser día de cobro, e ía a Pontevedra a recibir a paga do mes del e dos outros mestres.
Que recordos! Xa fai moito que non sei nada de Manoliño. El non o sabe; pero, era o meu heroe de neno, por ter un espírito libre e aventureiro.

(Na imaxe, Manoliño era o monaguillo que figura á esquerda da foto).