Tentaremos presenciar esta peza teatral filgueiriana e daremos cumprida nova da representación.
Para ser a época que é nunha Pontevedra xa en festas e con numerosos actos e actividades de todo tipo, houbo no templo de San Bartolomeu unha aceptable entrada. Tivemos unha oportunidade máis de saudar aos filllos e netos de Filgueira Valverde, sempre tan amables e atentos comigo, amigos e público en xeral presenciamos con interese a representación, na que existía unha forte compoñente de narración e de descrición. Os nosos parabéns para o grupo de teatro Arume por darnos a coñecer a vertente dramática de Filgueira Valverde e representar o seu teatro. É mágoa que o teatro profesional e o Centro Dramático Galego fagan tan pouco por representar e dar a coñecer o teatro galego. Está ben facer versións de teatro alleo, pero o labor principal dos grupos de teatro galego e dar a coñecer o teatro de autores que utilizaron a lingua galega para intentar dotar á nosa literatura dunha dramática. Aí hai un gran campo de traballo, non sei se as nosas autoridades culturais se dan conta de que compre estimular e fomentar o teatro galego, que existe, volvo a repetir unha e outra vez.
Ten o seu mérito insisto que este grupo de afeccionados ao teatro cumpran unha función, moi importante, que outros moitos tratan de ignorar. O coro Ultreia interpretou moi dignamente as cantigas ao xeito medieval. Parabéns para todos, unha vez mais, e para a parroquia pontevedresa de San Bartolomeu por acoller esta representación. Sen perder de vista que o teatro ten unha orixe litúrxica e relixiosa, que houbo un tempo en que o teatro se representaba no interior das igrexas e logo nos adros.
Se me permitides un consello deste amante do noso teatro, hai que coidar máis a dicción e a vocalización, declamando alto, con boa sonoridade, con pausa, con impostación para que o público escoite e entenda ben o que din os actores e actrices. (De aí tan importante o traballo dunha boa dirección e producción, facendo un boa exercitación de voz e de formación de actores). E coidar tamén o xestos e acenos e o movemento escénico que fan máis verosímil a acción, hai que imprimir dinamismo ao corpo, non estatismo, acompañar a voz cos movementos corporais axeitados, sen esaxeracións e sobreactuacións.
Con todo, noraboa! e viva o teatro!
No hay comentarios:
Publicar un comentario