Meu segundo premio no I Concurso Literario Letras Galegas

Nese mencionado Concurso, organizado polo Centro Comercial Arousa e a Mesa das Verbas, o traballo que ofrezo nesta entrada levou o 2º premio:

BUCLE NO LABIRINTO

Sentados na ponte pequena, preto da fermosa fervenza e dos antigos muíños, mollando os nosos pes no río saudoso, que se perde nas brétemas do espazo e do tempo... eu co avó a soñar coas estrelas e cos mundos ignotos poboados de verbas e maxestosas bolboretas.

-        -   Avó colleranos aquí a noite?

-        - Ti es aurora; eu lusco e fusco, a noite moura virá.

-        -   E veremos o campo de estrelas que vai cara o norte?

-        -   Así será, ti verás durante lúas e lúas ese campo, eu axiña ficarei nel.

-        -   Nese campo haberá años e ovellas?

-        -   E haberá, irán pastar nas leiras de algodón que ti verás. Nos recunchos escuros estarei eu.

-        -   Non digas iso avó que me pos triste, poderei eu levarte a luz?

-        -   Ti es a luz, albíscase nos teus ollos.

-        -  E pasearemos ti e máis eu por alí?

-        -  Sempre que me nomees e me lembres eu estarei en ti.

-        - Entón, avó, sempre, sempre direi o teu nome, berrareilles aos ameneiros e aos bidueiros como te chamas, non si?

-         - E o murmurio das súas follas, levado polo vento xunguirán as nosas voces, eu desde alá.

-         -  Avó porque agora me sinto tan triste?

-        -  Cala, cala... non me fagas chorar e deitar as bágoas secas dos meus vellos ollos. Aquí, no río está o noso lugar por sempre. As ninfas ancho lembrar.

-        -  Avó dille ás ninfas que non se esquezan diso, por favor!

-        -   Cala, cala... que non o esquecerán...

                                                                                            ... ... ...

O avó colle da man ao seu netiño (e lémbrase da pasada e lonxana conversa co seu avó xa ido). Venus comezaba a despuntar no ceo e cara a estrela Polar o campo de estrelas comezaba a brillar... camiñaban de paseniño a carón do río, que deitaba mansamente as súas augas cara o mar, que estaba ao lonxe, ben lonxe... O neto a soñar co seu ledo parolar, o avó coa tristura nos seus ollos, en silencio, sabedor de que axiña deixarán de alumear. Pasa o río como a vida para as súas augas finar no mar e así a roda da vida, roda que roda sen parar.

                                                                               

                                Xermán Manuel Torres