Diante das controversias sobre quen estará realmente enterrado na tumba venerada en Santiago, se Prisciliano se Santiago o Zebedeo… Que máis da; o importante é que Compostela converteuse ao longo dos séculos nun foco de peregrinación da cristiandade. Que son Prisciliano ou o mesmo Santiago, o Fillo do Trono fronte a Xesús de Nazaret, o Mesías Salvador fonte de toda gracia e de todo xubileu.
Moitos eruditos opinan que non existe suficiente fundamentación histórica que demostre a chegada do Apóstolo Santiago o Maior á Península Ibérica nin vivo nin morto. Que todo foi froito da falsía e dunha piadosa tradición. Pero, esto tampouco ten agora maior importancia; o culto xacobeo o único que quere, é amosar o camiño espiritual para chegar a Cristo. Este anceio está vixente hoxe porque milleiros de peregrinos percorren os seus camiños ben físicos e reais ou espirituais para atopar consolación, perdón; vida nova, renovación; ganas de ser mellores. Todo o demais son cousas accidentais, incidentais, que non deben ocultar o máis importante: a gracia que se ofrece en Compostela para a construcción de persoas novas para un mundo novo, que ofrece o Cristianismo como alternativa a un mundo inxusto. Esa é a divina forza de Compostela.
Outros plantexamentos de tipo esotérico sobre a forza cósmica que conflúe no “campo das estrelas”, Campus Stellae, son lucubracións, teorías moi fermosas para debater, para falar, para xogar cos misterios. Pero, quen pode dar con razoamentos definitivos e concluíntes en todos os eidos históricos, paranormais…?
As estrelas tamén peregrinan a Compostela para render pleitesía a Cristo, o Redentor, o Salvador.
O que conta é a realidade do que hoxe supón Compostela, as peregrinacións, os Camiños,… todo o que se foi construíndo ao longo dos tempos, no devenir histórico e sen perder nunca a perspectiva do que efectivamente reúne ás moitedumes na Catedral de Santiago de Compostela: a esperanza de atoparse co Cristo Cósmico, co Cristo Salvador. Esta é a convocatoria neste Ano Santo, como en todos os anteriores Anos Santos: propiciar o encontro con Xesús. Esa é a crenza de milleiros e milleiros de persoas que camiñan cara Compostela. Os que non cren, pretenden atopar algo que os faga sentirse ben, renovarse, pensar. Os esotéricos buscan encherse de enerxía cósmica, vivir a maxia dos camiños. Todos os que van a Compostela non volven de vacío, algo fai que a experiencia os converta en persoas máis ricas. Os escépticos pensan que todo son pamplinas, que todo é igual en todos os sitios, nada de divinidades, de enerxías, de buscar nada, porque non se atopará nada. Mais na variedade e na diversidade está a riqueza dos seres humanos.
Este ano 2010 descubramos as mil e unha facianas de Compostela. Cada un, sen dúbida, atopará algo do que busca.
Moitos eruditos opinan que non existe suficiente fundamentación histórica que demostre a chegada do Apóstolo Santiago o Maior á Península Ibérica nin vivo nin morto. Que todo foi froito da falsía e dunha piadosa tradición. Pero, esto tampouco ten agora maior importancia; o culto xacobeo o único que quere, é amosar o camiño espiritual para chegar a Cristo. Este anceio está vixente hoxe porque milleiros de peregrinos percorren os seus camiños ben físicos e reais ou espirituais para atopar consolación, perdón; vida nova, renovación; ganas de ser mellores. Todo o demais son cousas accidentais, incidentais, que non deben ocultar o máis importante: a gracia que se ofrece en Compostela para a construcción de persoas novas para un mundo novo, que ofrece o Cristianismo como alternativa a un mundo inxusto. Esa é a divina forza de Compostela.
Outros plantexamentos de tipo esotérico sobre a forza cósmica que conflúe no “campo das estrelas”, Campus Stellae, son lucubracións, teorías moi fermosas para debater, para falar, para xogar cos misterios. Pero, quen pode dar con razoamentos definitivos e concluíntes en todos os eidos históricos, paranormais…?
As estrelas tamén peregrinan a Compostela para render pleitesía a Cristo, o Redentor, o Salvador.
O que conta é a realidade do que hoxe supón Compostela, as peregrinacións, os Camiños,… todo o que se foi construíndo ao longo dos tempos, no devenir histórico e sen perder nunca a perspectiva do que efectivamente reúne ás moitedumes na Catedral de Santiago de Compostela: a esperanza de atoparse co Cristo Cósmico, co Cristo Salvador. Esta é a convocatoria neste Ano Santo, como en todos os anteriores Anos Santos: propiciar o encontro con Xesús. Esa é a crenza de milleiros e milleiros de persoas que camiñan cara Compostela. Os que non cren, pretenden atopar algo que os faga sentirse ben, renovarse, pensar. Os esotéricos buscan encherse de enerxía cósmica, vivir a maxia dos camiños. Todos os que van a Compostela non volven de vacío, algo fai que a experiencia os converta en persoas máis ricas. Os escépticos pensan que todo son pamplinas, que todo é igual en todos os sitios, nada de divinidades, de enerxías, de buscar nada, porque non se atopará nada. Mais na variedade e na diversidade está a riqueza dos seres humanos.
Este ano 2010 descubramos as mil e unha facianas de Compostela. Cada un, sen dúbida, atopará algo do que busca.
(A imaxe que ilustra a entrada, é o debuxo de Castelao que representa ao Daniel do Pórtico da Gloria e que foi deseñado para a revista pontevedresa LOGOS).
