domingo, 14 de febrero de 2010

HAI FUTURO?



Moitos agoireiros, pesimistas, intelectuais elucubradores comentan que non hai futuro xa que fracasou o socialismo, fracasaron os reformistas (socialdemócratas), que o capitalismo está esgotado, en situación agónica, dando os seus últimos estertores…
Xa foi a fin da historia, a civilización occidental finou, o imperio yanqui está a piques de ser suplantado, fracasou a especie humana que conducíu ao planeta ao exterminio. Que nos queda? Diante deste panorama de catástrofe, que facer? Nada? Fágase o que se faga a fin é inminente?
Tranquilos, esto mesmo ou parecido xa pasou. Desde que o home chegou á Terra esa mesma historia, esa visión de desastre repítese unha e outra vez. Cantos imperios caeron? Cantos futuros deixaron de existir?
Xesús de Nazaret dixo: AOS POBRES SEMPRE OS TEREDES CON VOS. Esto, entre outras cousas, quere dicir, problemas sempre os haberá, os futuros acabaranse. É como o mito de Sísifo, volver a empezar. Problemas sempre os teremos, futuros incertos sempre existirán. Que facer?
Xestionar os problemas para minimizalos, construir e buscar novos futuros. Ser previsores e ter visión ampla para cando veñan os tempos de vacas fracas, que virán. Na Terra, planeta sempre en permanente cambio, en evolución, en crise continua, como a vida mesma, cantas civilizacións houbo? Cantas quedan por vir? Que foi dos dinosauros? Lembremos tantos imperios que foron e xa non son, imperio tras imperio: sumerio, acadio, babilónico, exipcio, grego, romanos, os bárbaros (…), azteca, maia, inca, hindú, chinés, do sol,…
É a roda da vida, do tempo que xira e xira e non se detén. Misterio do cosmos, espazos, coordenadas de tempos, universo ou universos, que sabemos nós de futuros? En realidade non sabemos da misa nin a metade siquera.
Mentres existan uns namorados en calquera recuncho do cosmos, nazan criaturas, unha flor, un neno, unha moza escriba un poema, algún ser humano berre deseperado clamando xustiza, unha bacteria acubille na materia e o pó das estrelas navegue polos universos; hai futuro, hai futuros.

1 comentario:

Unknown dijo...

Germán, querido: Comparto tu punto de vista, orientado a la esperanza , asomado al devenir de la historia y sobre todo a la afirmación evangélica que recuerdas ..." Mis palabras no pasarán"¡ Cómo nos cuesta confíar abandonados al amor y la providencia !
¡Qué refencia tan cercana en el bloogs a los niños !y cómo viviendo tu experiencia de trabajo llegas a tan hermosa afirmación .¡Ojalá cale tu lección !y la esperanza se afirme sin sombras de catastrofismos y el mundo viva que la siembra que hacéis en el alma de vuestros alumnos da fruto.A todo el profesorado mi reconocida y merecida cercanía y amor. Un abrazo. María